Dan beloof ik al eens dat het niet meer zo lang zal duren voordat ik schrijf, is het weer bijna een maand… Jouw broertje houdt me meer bezig dan ik wil toegeven, geloof ik.
In ieder geval ga ik nu proberen jouw grote vakantie te beschrijven, voordat ik het zelf allemaal weer vergeten ben. Jou moet ik dat niet vragen, want blijkbaar is het normaal dat je bijvoorbeeld niet meer weet wat je precies hebt gedaan in de klas, of wat je ’s middags hebt gegeten. Soms vind ik dat wel wat frustrerend, want ik ben eigenlijk echt wel geïnteresseerd in dat kleine leventje van jou, en ik zou wat meer willen inpikken op jouw klasactiviteiten. Ach ja, dat komt nog wel zeker?
De grote vakantie begon lekker rustig, voor mij dan toch :-p Omdat ik met die dikke buik rondliep en nog een hoop wilde doen vooraleer je broertje werd geboren, ging je twee dagen in de week naar de opvang, op dinsdag en donderdag, samen met Marthe. Ik had niet de indruk dat je veel met haar speelde, dat deed je voornamelijk met de oudere kinderen. Erg leek je de opvang niet te vinden: thuis was maar thuis met mij, en daar had je tenminste vriendjes in de buurt. Toch was je wel blij als je me zag. De opvang was echter maar open de eerste twee en de laatste twee weken van de vakantie, maar daar heb ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt.
Vrijdagnamiddag vertrokken we dan, zodra papa klaar was, naar zee: omaly en bompa hadden ons opnieuw uitgenodigd voor een weekendje, in Koksijde deze keer. Je mocht met ons mee-eten aan tafel, maar ging daarna vrij vlot je bed in. Dat vond je wel wat raar: je bed stond bij ons op de kamer, en toch gingen wij nog niet mee slapen. Je bent dan later die avond, toen wij kwamen slapen, nog eventjes wakker geweest, maar ik denk niet dat je daar de volgende dag nog iets van wist.
Er zat wel een groot nadeel aan het feit dat je bij ons op de kamer sliep: ’s morgens was je wakker rond zeven uur, en je vond het heerlijk dat je meteen je klep kon openzetten en bij ons in bed springen. Papa en ik kreunden even onder het verbale en fysieke geweld, en besloten toen dat de tv misschien geen slecht idee was, gezien het feit dat we pas tegen negen uur aan de ontbijttafel werden verwacht. We hebben je er ook op uitgestuurd om bompa en omaly wakker te maken, maar bompa was al in geen velden en wegen meer te bekennen, die was ook al vroeg wakker en gaan wandelen.
Na het ontbijt zijn jullie, zijnde papa, bompa, nonkel Koen en tante Else gaan zwemmen in het verwarmde binnenzwembad van het hotel. Ik geloof dat jullie er vooral ‘haai’ hebben gespeeld, met een vermoeide maar bijzonder opgefokte Wolf tot gevolg :-p Ikzelf heb ondertussen geslapen want ik had die nacht geen oog toegedaan.
Daarna zijn we samen iets gaan eten in een restaurant op de dijk, maar zijn voor de koffie toch maar naar binnen gegaan, uit de felle wind. Jij werd wat ongedurig, en mocht met een go-car-achtig iets gaan rijden, iets waar je ongeveer een uur om gezaagd hebt. Na vijf minuten was de lol er blijkbaar al af, ook al mocht je een half uur rondrijden, en hebben we het ding maar teruggebracht. Toen zag ik een kledingwinkel, een typisch dijk-ding, waar ze onder andere Spidermankousen verkochten, en je was wildenthousiast toen ik je even later toonde wat ik voor je gekocht had.
Toen was het eindelijk strand-tijd: hoewel het aan de frisse kant was door de harde wind, gingen jij, papa en bompa vrolijk aan het graven, terwijl ik onder een felgroene parasol een poging deed om te slapen. Een halve put later wilde jij richting het water, en ja hoor, je was binnen de korste keren drijfnat. Niet dat dat erg was, alleen niet bijzonder warm, zeker omdat ik geen andere droge kleren bijhad. Na een uur of twee was het welletjes: je was doodop van altijd maar in het water te springen, de golven te ontwijken of ze juist tegemoet te lopen. Ook bompa en papa waren intussen behoorlijk moe. Bibberend kwam je bij mij (waarbij de fluogroene parasol bijzonder goed zijn taak van baken vervulde), waarop ik je uit je natte kleren stroopte, een droog onderbroekje aantrok, en in een droge handdoek wikkelde. Gelukkig was het hotel op nog geen tien minuten wandelen (het geploeg door het zand inbegrepen) zodat je al snel onder een warme douche stond te bekomen. Je had er overduidelijk enorm van genoten.
Daarna hebben we allemaal samen rustig iets gedronken op het terras in de warme zon, en heb jij al een boterham met kaas gekregen. Tegen dat het zeven uur was, tijd voor ons om aan tafel te gaan, lag jij al in je bed.
De volgende dag zijn papa en ik met je gaan zwemmen, en heeft papa jou bezig gehouden terwijl de rest van de familie genoot van sauna en massage
Daarna werd alle bagage in de auto geladen, en zijn we met zijn allen de kusttram opgestapt richting Nieuwpoort. Zo’n tram blijft een belevenis voor jou 
Toen we amper op de dijk waren, stond er een grote, oude typische paardenmolen. Ikzelf mag niet gedroomd hebben dat ik erop moet zitten omdat ik dadelijk ongemakkelijk zou worden, maar jij vond het wel leuk. In het begin vertrouwde je het zaakje niet helemaal (omaly wou eigenlijk dat bompa meeging met jou om je vast te houden, maar ik vond dat je al groot genoeg was), na een tijdje vond je het best leuk en opwindend, en uiteindelijk wou je er af, een beetje witjes om de neus, ik vermoed om dezelfde reden als ik er in de eerste plaats al niet op wilde. Datzelfde vermoeden is ook al bevestigd in de auto: je bent wagenziek. Dan begin je te klagen dat je buik pijn doet, dat je zou moeten overgeven, en dan zie je compleet wit en grauw, arme jongen. Ik heb echt medelijden met jou, maar ik kan er niks aan doen. Hopelijk gaat het bij jou sneller over dan bij mij, want ik heb het nog steeds behoorlijk serieus zitten.
Na een korte wandeling op de dijk gingen we dan iets eten, daarna opnieuw de tram op, en in de auto huiswaarts. Het heeft, geloof me, geen tien minuten geduurd voor zowel jij als papa lagen te slapen, helemaal tot in Wondelgem :-p Jaja, die mannen…
De week daarna verliep ook heel gewoon. Alleen jammer dat het weer niet meewilde, want anders had ik het zwembadje kunnen opzetten, en waren we quasi nonstop buiten gebleven.
Op vrijdagavond belde Delphine dan: of we soms geen zin hadden om op zaterdag (ze voorspelden eens mooi weer) te komen barbecuen ’s avonds. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen, zodat we, na een dagje schilderen in Kobes nieuwe kamer (waarbij jij enthousiast geholpen hebt) tegen half zes het blokje om gingen. Jij had thuis al uitgebreid met water gespeeld in de twee wasmanden, maar Pieter had het zwembadje van Marthe opgezet. Het duurde dan ook geen vijf minuten of jullie zaten al in het water. Papa is dan maar snel even terug naar huis gelopen om verse kleren en handdoeken en dergelijke, en heeft meteen maar je pyama meegenomen zodat je daar kon slapen. Jullie hebben tot half acht in het water zitten spetteren, daarna snel wat gegeten, en tegen half negen lag jij in Marthes reisbedje in hun badkamer te slapen. Jullie waren zodanig moe dat er geen halve kik meer te horen was. Tegen half twaalf heeft papa jou dan uit je bedje getild, naar huis gedragen, en daar weer in bed gelegd. Je was wel wakker, maar heel veel wist je er de volgende dag toch niet meer van.
De zondag zijn we dan met ons drietjes even gaan rondlopen op de Gentse Feesten, gewoon rustigjes, een ijsje eten, wat kraampjes bekijken… Je vond het ‘peshiaal’, al die mensen overal, en de muziek en de clowns en zo.
Maandag de zestiende juli gingen we opnieuw naar de gynaecoloog, en werd ons vermoeden bevestigd: Kobe lag nog steeds in stuitligging, en had precies niet veel zin om zich te draaien. De dokter wilde nog een weekje wachten, en dan, als de baby zich nog niet had gedraaid, overgaan tot een keizersnee een paar dagen later. Jij vond het vooral jammer dat het geluid van de monitor kapot was, want zo’n blaadje met wat kriebellijntjes op vond je maar niks, terwijl het geluid van zijn hartje wel best spannend was.
De rest van de week was opnieuw rustig: ik had eigenlijk verschillende keren met jou naar de Gentse Feesten willen gaan, maar met die buik zag ik dat niet zo goed zitten wegens veel te snel moe. Op donderdag wilde ik wel met oma en jou een poppenvoorstelling van het Puppetbuskerfestival meepikken op de Site (aan de Gasmeterlaan), maar er konden om het half uur amper zeven mensen binnen, die dan nog willekeurig werden uitgekozen, zodat we na een uur wachten gewoon door zijn gegaan. Jammer, maar niks aan te doen. Aangezien we vlak bij het speeltuintje aan de Blaisantvest waren en jij al heel lang had gevraagd om daar eens te mogen spelen, hebben we dat dan maar gedaan. Je amuseerde je kostelijk: oma moest mee in de trein, we hebben met ons drieën op de wip gezeten, en ik denk dat je ongeveer een halve kilo zand hebt meegezeuld naar huis. Daarna zijn we nog de stad in gegaan: we hebben rondgelopen, oliebollen gegeten, gekeken naar breakdancers,… Je wilde ook perse een ballondiertje, maar het bleek een teleurstelling: toen we een schildpadje vroegen, kreeg je geen hoedje maar een klein armbandje. Gelukkig liet je je ontgoocheling niet echt merken, pas thuis zei je er iets van. Je bent toch echt wel lief, kleine man!
De volgende dag, zijnde de vrijdag, zijn we dan samen met Sofie en de meisjes naar Shura gegaan: we moesten al heel lang eens langsgaan ter ere van haar kleinzoontje Albert. Ook al had ik gezegd dat ze zeker geen eten moest doen, en dat taart meer dan voldoende was, toch had ze willen vasthouden aan Tsjetsjeense tradities, zodat de tafel gedekt stond met gevulde kip, een speciaal courgettegerecht en frietjes, en daarna taart. Wij hadden allemaal net gegeten, zodat we uit beleefdheid wat van de kip hebben gegeten, en daarna vooral taart. Van die taart heb ik trouwens zowat de helft meegekregen, poeh… Ze was echt wel lekker, daar niet van, maar zo zwaar…
Rond half vijf zijn we doorgegaan, en in ‘t passeren ben ik nog even aan de Zuid gestopt. In het Zuidpark stond namelijk een hoop kinderanimatie: een springkasteel voor kleintjes, een hoop klim- en klautergerief, een schminkstand, een podium… Jij was de koning te rijk met dat springkasteel, en ik geloof dat je het bijna een uur hebt volgehouden, tot het plots begon te regenen en ze het boeltje hebben opgedoekt. Het was tegen dan toch tijd om naar huis te gaan, je was doodop.
Het daaropvolgende weekend hebben we met opzet rustig gehouden, zodat we konden genieten van de tijd met ons drietjes, ons laatste weekend zonder baby.
Op maandag mocht je trouwens voor het eerst op kamp. En nee, daarmee bedoel ik geen echt kamp met tenten en slapen en zo, maar een dagkamp voor kleuters op de schoolterreinen van de Voskenslaan. Het thema was ‘Sprookjes’, en we hadden afgesproken dat zowel jij als Marthe zouden gaan. Op maandag zijn echter Pieter en ik elk apart gereden, gewoon omdat we jullie allebei wilden begeleiden op je eerste dagje. Het was met grote ogen en een bang hartje dat je er stond: er waren echt veel kinderen van alle leeftijden, en je liep een beetje verloren. We zijn dan ook gebleven tot jullie in de juiste groep waren verzeild, en handje in handje met Marthe liep je naar binnen. Toen ik jullie tegen half vijf ging ophalen, zag ik echter al van ver een klein jongetje in zijn regenvestje tussen de hekkens doelloos rondlopen: je had gedacht dat ik jullie al meteen om vier uur ging staan opwachten hebben, en je begon dan ook prompt te huilen toen je me zag. Arme jongen, mijn hart brak. Je had je nochtans prima geamuseerd, zei je later. Marthe zat ondertussen wel binnen vrolijk te spelen, en die lachte breeduit. Het leed was snel geleden, de boekentasjes opgehaald, en de volgende dag ging je probleemloos met Marthe en Pieter mee. ’s Avonds ben ik je gaan ophalen, hebben we thuis gegeten en ons boeltje gepakt, en heb ik je naar oma gebracht. De volgende morgen moest ik immers al vroeg in het ziekenhuis zijn. Jij vond het jammer dat je niet mee mocht, maar toen ik je uitlegde dat er niemand mocht bijzijn wanneer Kobe ging geboren worden, behalve papa dan, kon je je ermee verzoenen.
De volgende dag heeft oma je dan afgezet op kamp, en is je om half vijf ook weer gaan ophalen, om dan bij mij in het ziekenhuis te komen: je had immers een broertje! Eerst was je uiteraard wat onwennig en deed je nogal stoer: mama lag immers met een hoop draadjes in een ziekenhuisbed, en dan lag er een baby in zo’n klein bakje. Toch was je meteen heel erg lief: je kroop even bij mij in bed om me te knuffelen, en wilde dan meteen Kobe grondig bekijken en aanraken. Trots verkondigde je tegen alle verpleegsters en oma en iedereen die het horen wilde, dat je nu een grote broer was, en dat je ging zorgen voor je kleine broertje en hem zou beschermen. Je was dan ook apetrots toen je, op papa’s schoot weliswaar, hem even mocht vasthouden. Je bleef hem maar strelen en voorzichtige kusjes geven. Ik had een beetje gevreesd voor een jaloerse reactie, maar daar was helemaal geen sprake van: je was heel erg lief en bezorgd om hem, en wilde nog het liefst van al bij ons blijven. Toen ik je echter had uitgelegd dat dat niet kon, en dat ik in het ziekenhuis moest blijven omdat de dokter mijn buik had opengesneden, ging je zonder problemen met oma mee naar huis. Ze vertelde achteraf dat je behoorlijk onder de indruk was, maar toch probleemloos ging slapen.
Heh. Het vervolg is voor morgen, het is welletjes voor nu.