Je doet ons wat aan, kleine mol. Ik heb geen idee wat er scheelt, maar je wil al drie dagen op rij niet slapen. Het begon zaterdag: overdag was je best lief, en zijn we nog gezellig samen naar de Colruyt getrokken en dergelijke. ’s Avonds moesten papa en ik met vrienden in Vilvoorde gaan eten, maar Dirk en Ilse waren maar al te bereid om hier een avondje door te brengen en op jou te letten. De vorige keren heb je namelijk totaal geen kik gegeven en wist Ilse nauwelijks dat er een baby in huis was. Niet zo deze keer. Je was totaal nog niet moe toen wij rond zeven uur vertrokken, maar dat gebeurt wel meer. Toen je echter in je oogjes begon te wrijven en Ilse je in je bedje wilde leggen, was je het daar totaal niet mee eens. Net zo min als de volgende drie pogingen. Pas op, je zat ondertussen wel braafjes te spelen, zei ze, maar toch.
Zondag gingen papa en ik alweer uit eten, deze keer naar een familiefeest voor jouw overgrootmoeders 93ste verjaardag. Jij mocht spelen bij Sepp en Sofie, en vooral dan met Margot en Maud. Eten ging zonder problemen. Je gaf ook geen kik toen Sofie je daar in een bedje legde, en je sliep bijna twee uur. Daarna werd je proefkonijn, want Sofie wilde eens uitproberen hoe het zou zijn met drie kinderen op de achterbank van de auto. Jij liet je gewillig in een autostoel installeren, en ook bij omoe en opoe - want daar ging de tocht naartoe - hield je je voorbeeldig. Pas toen ze weer thuiskwamen, begon je duidelijk moe te worden. Papa kwam je ophalen, en toen je je papa zag, zette je een keel op, toch de momenten dat hij je spulletjes in de auto laadde en dus weer even uit je gezichtsveld verdween. Was het een soort scheidingsangst ? Ik zou het niet weten. Ik weet wel dat je de hele avond moeite had om te slapen, en pas tegen een uur of tien echt in je bedje wilde. Gedurende de hele nacht ben je trouwens af en toe wakker geworden, en zat je rechtop in je bedje voor je uit te huilen. Het volstaat dan om je zachtjes op te pakken, weer neer te leggen, een tuutje te geven, je beertje in je handjes te steken, en je dan zachtjes in te stoppen. Jij slaapt door, maar wij zijn wakker natuurlijk. Ik denk dat je in totaal een keer of zes wakker bent geweest.
Deze morgen gaf ik je, zoals altijd, je flesje in je handen, terwijl je nog in bed lag. Normaal gezien begin jij dan blij te tutteren, en leg ik ondertussen je handdoeken klaar, neem verse kleertjes, laat je badje lopen, enzovoort. Van het moment echter dat ik deze morgen aanstalten maakte om je kamer uit te lopen, begon je te brullen. Ik keerde geschrokken op mijn stappen terug, en jij begon weer te drinken. Toen ik opnieuw richting deur ging, begon jij ook weer opnieuw te huilen. Mama verdwijnt echt niet hoor, kleintje, alleen willen wij ook af en toe eens wat tijd zonder jou. Het begint af en toe zwaar te wegen.
Bij Bernice was je weer de hele dag heel erg lief en goed gezind. Ook thuis zat je mooi te spelen. Je hebt trouwens ook vandaag je eerste betekenisvolle klank geuit: nog niet een eerste woordje, maar wel een hele mooie klanknabootsing. We lezen vaak samen in een boekje, en dan doe ik alle dierengeluiden na. Je vindt het heerlijk, vooral als we bij de poes zijn aanbeland. Om één of andere reden vind je het gemiauw heel erg grappig. Vandaag was het niet anders. Toen ik bij de poes aankwam, zei ik dan ook: “En dit is de poes ! En wat doet de poes ? De poes doet miauw.” Daarop ging je met je kleine wijsvingertje naar het tekeningetje van de poes, en herhaalde: ‘Iauw”. Ik wist niet of het nu toeval was of niet, maar je bootste het een keer of drie na, en keek telkens heel triomfantelijk in mijn richting. Heh. Ik kan niet wachten tot je kan babbelen, kleine muis.
Ik heb je dan in bed gestopt voor ik vertrok naar mijn zangcursus, rond zeven uur, maar toen ik daarstraks rond half elf thuiskwam, wist papa me te vertellen dat het zeker half tien was voor je wilde slapen. Zucht. Ook daarnet - het is nu elf uur - heb ik een kwartiertje jou zitten wiegen op mijn schoot. Je was weer aan het huilen gegaan, en papa kreeg je niet stil. We hebben dan maar samen naar het laatavondjournaal gekeken, en nu lig je weer in je bedje, helemaal gekalmeerd. Ik hoop dat je nu de rest van de nacht rustig doorslaapt. Ik zou dolgraag hetzelfde doen, liefje, want ik ben onderhand behoorlijk moe. Binnenkort word je een jaar, en iedereen beweert altijd dat het dan alleen maar beter wordt. Ik hoop het, snoetie, ik hoop het.

Een hele verandering, liefje: we zijn net terug van de kapper ! Je haar werd verschrikkelijk lang en krulde aan je oren. Op zich is dat nu niet zo erg, maar toen ze bij de slager vroegen of mijn dochtertje al een stukje vlees wilde, vond ik het welletjes. Nu heb je dus weer een leuk kort kopje, heel jongensachtig. Het viel al bij al nog mee: Marie-Jeanne had gelukkig een paar kinderboekjes liggen waarmee ik je aandacht kon afleiden van die intrigerende schaar. De tondeuse negeren was teveel gevraagd, en dan heb ik maar een paar seconden je hoofdje vastgehouden, tot je nekje was uitgeschoren. Ik heb ook een paar fotootjes voor en na gemaakt, en het verschil is enorm :-p

Nice vertelde dat ze maandag ook heel erg had moeten lachen om jou: je wilde iets hebben van onderaan in de speelgoedkist, en je was er dan ook helemaal over gebogen. Plots verloor je je evenwicht, en toen hing je te bengelen: je kon niet meer aan de grond met je voetjes, en vond ook geen steun meer met je handjes. Even probeerde je het nog, en toen ging je machteloos huilen. Arme jongen, medelijden dat we hadden !

Je bent een ongelofelijk wijs baasje, lieverd ! Uiteraard heb je je momenten, maar over het algemeen bezorg je ons heel veel plezier. Daarnet waren Jeroen en Delphine hier, en je hebt zitten tateren en schateren dat het een lieve lust was. Ze moesten ook enorm lachen met de manier waarop je aan het stappen gaat: je kruipt naar … ja, hoe heet zo’n ding ? Het is van hout en het dient eigenlijk om over een liggende baby te zetten, zodat hij met de kralen en belletjes die aan de dwarsstok hangen, kan spelen. Het is dus een stok op jouw kinhoogte, die aan beide zijden door twee pootjes in een hoek van 90° gesteund wordt. Je kruipt er dus op af, trekt je eraan recht, en dan begin je vrolijk te duwen, zodat het hele ding aan het schuiven gaat en jij kan meestappen. Zo slaag je erin om het hele huis door te wandelen. Ben je gekomen ter hoogte van waar je wil zijn, dan laat je het gewoon los, gaat zitten, en kruipt het resterende eindje. Kat en hond zijn niet gelukkig met die ontwikkeling, want het gaat nog vlugger dan dat je kan kruipen, en dat lukt ook al aan een behoorlijke snelheid.
Vanmiddag heb je even laten zien wat voor een karakter je hebt: je wilde perse bij mij in de zetel zitten, maar begon dan steevast te wroetelen en te wriemelen. Na een paar keer had ik er dan ook genoeg van, en zette je zonder omhaal weer op de grond. Jij was het daar niet mee eens, maar deze keer liet ik je gewoon zitten. Jij begon te brullen, en ik was stoïcijns doof. Je trok je recht aan de zetel en stak je armpjes uit naar me, waarop ik je gewoon weer neerzette. Toen werd je zó kwaad dat je je met een ruk achterover gooide, met je hoofdje tegen de grond natuurlijk. Ik vergewiste me er even van dat alles in orde was, en liet je toen gewoon liggen. Je bleef koppig liggen, trappelde woedend met je beentjes, en bleef brullen. Papa die even later beneden kwam, ging even kijken en nam je op. Op slag werd je stil. Toen ik hem uitlegde wat er aan de hand was, zette hij je weer neer, waarop prompt hetzelfde scenario volgde. Ik denk dat je in totaal wel tien minuten in dat hoekje hebt liggen te keer gaan, tot je uiteindelijk kalmeerde en toch weer bij me mocht.
Vandaag heb ik ook een houten kist in de woonkamer gezet, waar al je speelgoed in zit. Je kent het principe van bij Bernice, waar ook een grote kuip met speelgoed staat. Af en toe kruip je erop af, gaat er tegen staan en zoekt dan in het speelgoed tot je vindt wat je wil. Dat neem je er dan uit, kruipt ermee naar het midden van het tapijt, en dan denk je plots aan een ander speelgoedje en ga je dat dan weer halen. Het resultaat is dat het hele tapijt binnen de kortste keren vol speelgoed ligt. Dat je opnieuw moet opruimen, dat hebben we je nog niet duidelijk kunnen maken. Het betekent ook dat je speelnest opnieuw leeg is, en het is blijkbaar een hele uitdaging om over de rand heen te kruipen, je te nestelen, en dan er weer uit zien te geraken. Eén van je favoriete speledingetjes momenteel is een goudkleurige kralenslinger van in de kerstboom. Je hebt me namelijk geholpen om het ding af te breken op 6 januari, en toen heb je dat aangeslagen. Je kruipt er het hele huis mee rond, en speelt nog het liefst van al samen met de kat. Die vindt dat glinsterende bewegende kralending ook fantastisch natuurlijk.
Dit weekend was je af en toe wat lastig, en vooral vrijdagavond weigerde je te slapen. Je had opnieuw wat diarree, een snotneusje en een lichte hoest. Misschien krijg je wel opnieuw een paar tandjes ? Oma heeft me trouwens uitdrukkelijk verzocht hier te melden dat je geen hoektandjes aan het krijgen was, maar wel vier boventandjes tegelijk. Ja zeg, als die dingen er nog niet eens door zitten, kan ik ze moeilijk herkennen. Ieder zijn vakgebied zeker, oma ? Je bent in elk geval wel enthousiast over je kleine bijtertjes: je knauwt op alles wat je maar in je mondje kan krijgen. Jammer dat je nog geen grote tanden hebt, want je kan al wel stukjes ergens afbijten, maar je kan nog steeds niet kauwen. Dat belet je niet om ganse boterhammen naar binnen te spelen, zonder korstjes, wel te verstaan. Ik ben nu ook aan het proberen je te doen drinken van een gewone beker, maar je hebt het principe nog steeds niet vast. Je neemt een slokje, en als dat wat te groot uitvalt, laat je het water gewoon uit je mondje lopen. Gelukkig bestaan er van die hardplastieken slabben met opvangbakje onderaan, dat scheelt een hoop geknoei.
Je gaat nu ook niet meer elke dag in bad, maar om de twee dagen, en in het grote bad. Je vindt dat geweldig: al die ruimte om te kruipen en te spelen ! Je pletst met je handjes zo hard je kan op het water, gaat op washandjesjacht, haakt met veel moeite de sproeier van de haak, en vooral: nu kan je actief op zoek naar de zwelpoet ! Vroeger kon je niet aan de afloop, nu moet je hem minstens een paar minuten aan een minutieus onderzoek onderwerpen met een uitgestoken vingertje. Stel je voor dat de zwelpoet te voorschijn komt ! Dàt, lieve schat, zou pas een grote gebeurtenis zijn !

Je bent alweer 11 maanden, liefje, en je kan zoveel meer. Het valt me echt op hoe snel je tegenwoordig vanalles bijleert. Je kruipt razendsnel naar alles wat je interesseert, en waar je vorige week nog hulpeloos stond te huilen als je ergens rechtstond en weer weg wilde, heb je nu heel goed door hoe je je weer op je poep moet laten zakken, en dan weer kan wegkruipen. De hond heeft nu helemaal geen veilig moment meer, tenzij hij zich aan de ene kant van de park-salontafel-speelnest barrière bevindt, en jij aan de andere kant. Je weet ook heel erg goed wat het woord “nee” betekent, maar je hebt nog niet altijd zin om je daaraan te houden. Ik denk dat je ook nog niet beseft dat wat je één keer verboden wordt, eigenlijk altijd verboden is. Verder is ook je woordenschat flink uitgebreid: soms zit je jezelf bij het spelen ganse histories te vertellen, met een prachtige intonatie. Je onderstreept ook vaak je klanken met een uitgestoken wijsvingertje. Heb je dat nu van je mama geleerd, of heb je dat zelf gevonden ?

Ontbijten is nu een vast gegeven geworden voor jou: je krijgt eerst je flesje, dan ga je in bad en word je aangekleed, en dan werk je nog twee boterhammetjes naar binnen. Je hand-mond-coördinatie is nog niet alles, waardoor papa en ik soms ganse stukken uit je neusje moeten peuteren, maar het meeste gaat in sneltempo je mondje binnen, waar je dan opgewekt zit te smakken. Kauwen kan je nog niet, daar heb je nog de tanden niet voor. Bijten kan je des te beter: we mogen je niet meer op een vinger of zo laten bijten, want dat begint verdomd veel pijn te doen ! Je hebt namelijk zes tanden nu: twee onderaan, en vier stuks bovenaan die tegelijkertijd zijn uitgekomen en nog aan het groeien zijn. Je zet nog steeds overal je tandjes in, maar we moeten echt beginnen opletten, want je zou dingen stukbijten. Ook ’s avonds, na je flesje rond zes uur, krijg je nu twee boterhammetjes, terwijl wij aan het eten zijn. Je wil niet meer slapen zonder. Zodra je coördinatie wat beter is, en je ganse gezichtje niet meer vol brood hangt, krijg je er ook beleg op. Voorlopig hebben we je nog op water en brood gezet, maar je protesteert niet, wel integendeel.

Je gaat ook meer en meer op onderzoek uit. Vorige vrijdag zijn we even binnengewipt bij Gwen & Erik, en daar ben je ook op onderzoek uitgegaan in de living. Ernest op zich was natuurlijk al fascinerend, maar vooral zijn speelgoed was een onderzoek wel waard. Er stond een rond ballending, waarin je kon rechtstaan, en dat liedjes liet horen en lichtjes deed afgaan, en waarin ook een balletje rolde. Op een bepaald moment was je er zo op gebrand de beweging van het balletje te volgen, dat je uitgegleden bent op je kousjes, pardoes met je gezichtje tegen de zijkant van het ding. Je sloeg prompt aan het huilen, en aan de grote blauwe plek op je kaakje te zien, had je nog gelijk ook.
Zaterdag heb je dan de hele dag mogen spelen met papa - zoals toen hijzelf een middagdutje deed en jij je vrolijk op je eentje amuseerde met je speelgoed. Ik kon dan eindelijk rustig alle nodige gaten boren en de nieuwe boorden in de berging installeren, en een hoop kaders in de gang ophangen.
Zondag zijn we dan naar Omaly en opa Jeroom geweest, om nieuwjaar te vieren. Het was de bedoeling om eerst tegen elf uur naar papa’s meter te gaan, maar daar waren we een half uur te laat. Jij wou namelijk niet slapen, en pas tegen kwart voor tien lukte het om je in je bedje te krijgen. Ik wilde perse dat je eerst nog wat sliep, omdat je anders lastig zou worden. Natuurlijk bleef je maar slapen. Uiteindelijk hebben we je uit je bedje gehaald tegen elf uur, zodat we pas tegen half twaalf bij meter waren. Daar was je een vrolijke, actieve baby Rond half een kwamen we dan in Ronse aan, en toen moest je eten nog koken. Gelukkig lag alles netjes gesneden klaar, zodat we het maar in de babycook moesten gooien en laten stomen. Opa Jeroom hield je nog twintig minuutjes bezig, totdat ik je de hele pot kon binnenlepelen. Omaly dacht dat het veel te veel ging zijn, en zei dat ik de rest maar aan de kippen moest voeren. Arme kippen, van jou kregen ze niks ! Slapen was die dag blijkbaar voor baby’s en niet voor flinke peuters, want langer dan een kwartier lukte het je niet. Na een heerlijk maal was het de bedoeling nog even bij tant’ Alma in het rusthuis langs te gaan, en daarna tant’ Els met een bezoekje te verblijden, maar het lot besliste daar anders over. Papa had blijkbaar iets verkeerds gegeten, want die werd plots hondeziek, moest overgeven en voelde zich verschrikkelijk slecht. Aangezien hij nauwelijks op zijn benen kon staan, en jij rustig in de auto in slaap was gevallen, ben ik maar naar huis gereden, en heb ik jullie beiden in bed gestopt.

Ik had me de illusie gemaakt dat je me na die veertien dagen ging missen bij Bernice, maar dat was duidelijk niet het geval: van zodra ik je maandag neerzette op de grond bij haar, kroop je zonder omkijken naar de bak met speelgoed. Tot zover je heimwee. Toch bleek je bijzonder enthousiast en blij toen ik je weer ging afhalen, en was je ongelofelijk knuffelig. Dinsdagavond zijn Dirk en Ilse dan komen babysitten, want papa moest naar een vergadering en ik had oudercontact. Naar aloude gewoonte heb je geen kik gegeven. Gelukkig maar, want ik voelde me vreselijk toen ik thuiskwam: enorme hoofdpijn, een zere keel, ijskoud, rillerig… Ik ben dadelijk in mijn bed gekropen, maar ook de volgende morgen voelde ik me nog zo. Donderdag bleek het nog niet beter, dus heb ik de dokter erbij gehaald en die stelde een zware sinusontsteking vast. Hiep hoi. Ik ben maar wat blij dat je papa zoveel voor je heeft gezorgd de voorbije dagen.
Gisteren is oma trouwens ook langsgekomen. Ik had gepland om met haar de stad in te gaan om kleertjes voor jou te kopen, maar ik ben maar in de zetel blijven liggen, en heb haar alleen de koopjes laten afschuimen. Ze heeft twee knappe truitjes en een vestje voor je meegebracht Ze moest vreselijk lachen met je manier van boterhammen eten, maar ook je enthousiasme bij het pianospelen werkte aanstekelijk, om nog maar te zwijgen van de hilariteit (opnieuw) bij je schuddende kontje.

Oef, wat een lange tekst ! Wedden dat ik zelfs nu nog een aantal dingen ben vergeten ? Ik moet maar de discipline aan de dag leggen en wat vaker schrijven. Ik hoop alleen, lieve muis, dat jij hiervan zal genieten, want uiteindelijk is dit allemaal voor jou bestemd.

Er valt veel te vertellen, snoetie. Je bent al echt een schatje geweest de afgelopen week. Je bent welgezind, zit voortdurend te spelen en rond te kruipen, alles te onderzoeken, te spelen met Raspoetin en Catullus, te schateren om vanalles en nog wat, en vooral ook te zingen. Tegenwoordig zing je blijkbaar verschrikkelijk graag. Van zodra je muziek hoort, begin je mee te doen: je zit op en neer te wippen, of als je rechtstaat schud je met je kontje - echt waar, de eerste keer lagen we allemaal in een deuk ! - draai je met je handjes, en ondertussen maak je zelf de bijpassende geluidjes. Toen we zondag bij omoe en opoe waren, samen met oma, opa, Roeland en Sarah, zat je op een bepaald moment op mijn schoot en was je beginnen zingen. Opa zat schuin achter je en zong plots mee. Je vond dat prachtig, en luisterde. Toen hij stopte, zong je zelf verder, maar na een tiental seconden leunde je achterover en legde je wangetje tegen zijn kaak, waarop opa opnieuw een paar noten zong. Jij ging weer rechtzitten en zong vrolijk verder, tot tien seconden later zich hetzelfde scenario herhaalde. Ik denk dat je het tien minuten hebt volgehouden. Wij zaten er allemaal rond en keken geamuseerd-geïntrigeerd toe, en je opa straalde ! Toen je later, weer bij oma en opa thuis, aan je muzikale tafeltje stond, begon je inderdaad met je kont te schudden op de muziek. Ronduit hilarisch !
Op oudejaarsavond zijn we gaan eten bij Sepp en Sofie. Jij bent meegegaan in je pyamaatje, en eerst heb je natuurlijk nog gespeeld met de meisjes. Daarna vloog je in je bedje in hun logeerkamer, en blijkbaar beviel dat prima, want je hebt netjes doorgeslapen, zelfs doorheen al het geknal van het vuurwerk. De volgende dag was het heerlijk rustig en zijn we gewoon thuisgebleven. Mama heeft de gang afgewerkt en al een eerste reeks gaten geboord in de berging om nieuwe rekken te hangen. Het geluid van die boormachine had je liever niet: je werd er bang van.
Zondag zijn we dan bij oma en opa blijven eten, en vandaag waren we opnieuw rustig thuis. Nu ja, rustig… Al een paar dagen kan je ’s voormiddags wat vervelend zijn. Deze morgen zat je ook weer om aandacht te vragen en te dreinen, maar ik bleef stoïcijns doof, nam de krant en at een yoghurtje. Bij het zien van dat potje kreeg je het bijna ! Je wilde en moest perse een hapje hebben: je had gewoon honger ! Blijkbaar volstaat je flesje ’s morgens om zeven uur niet meer, en duurt het tegenwoordig ook te lang vooraleer je rond half elf je koekje krijgt. Ik heb je dan maar in je stoel gezet en twee boterhammetjes zonder korst gegeven, en op slag was je weer een blije baby ! Arme schat, we hebben je honger laten lijden… Je ziet er natuurlijk vooral ook zo mager uit :-p Daarna hebben we samen boodschappen gedaan en heb je een grote pot groentenpap binnengespeeld: broccoli, witloof, rundsvlees en patatjes. Van slapen was echter na je eten geen sprake. Rond een uur of drie ben ik dan met jou naar de C&A gegaan (de eerste dag van de koopjes, weet je wel). Je amuseerde je blijkbaar te pletter terwijl ik kleertjes voor jou voor volgende winter uitzocht. Wat wil je: overal mensen, felle kleurtjes, andere kinderen, een doolhof van kleren waar ik met je buggy doorheen laveerde, en vooral ook opgewekte muziek. Je zat rond te kijken, te wippen, te zwaaien, commentaar te geven, te zingen… En ik heb een mooie buit voor je binnengehaald voor volgend jaar, dus we zijn allebei blij
Daarstraks heb ik ook hartelijk moeten lachen: je oma is geïnterviewd door AVS op de nieuwjaarsreceptie in Zomergem, en terwijl ik naar het nieuws op AVS keek, zat jij bij me in de zetel te spelen. Plots hoorde je haar stem, en je keek op om haar te zoeken. Je ogen vielen op de televisie, en werden prompt groter: daar was oma ! Dat kon toch niet ? Je herkende haar heel duidelijk, en begreep er helemaal niks van ! Ik heb dan later naar haar gebeld om dat te vertellen, en zelfs door de telefoon kon ik horen dat ze apetrots was. Jaja, Wolfje, je brengt een en ander teweeg in onze familie !