Je leert heel snel blijkbaar, Wolf… of leren alle baby’s zo snel ? Zoals alle ouders denken wij dat jij de mooiste, de slimste en de snelste baby ter wereld bent, en het kan me niet schelen, voor mij is dat ook zo. Deze week heb je het begin van je handjescoördinatie ontdekt. Wanneer je in je park ligt met je speelgoedjes boven je, lig je er niet enkel meer gefrustreerd naar te kijken, je probeert nu ook de ringen te pakken, en het lukt je steeds vaker en sneller.
Bij het speeldeken van Shura, dat in je park ligt, zat ook een vis/bijtring, net breed genoeg voor je kleine handjes, en die hou je nu zelfverzekerd vast, je schudt ermee zodat hij rinkelt, en uiteraard breng je hem naar je mondje zodat je erop kan sabbelen. In het begin gaf je jezelf nogal veel slaag met het ding, maar je wordt steeds trefzekerder en preciezer. Nu lig je je niet langer te vervelen, gelukkig maar. Hoelang zal het echter duren voor de volgende stap in je ontwikkeling je weer frustratie brengt ? Ik hou alweer mijn hart vast.

Weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ! Ik ben helemaal opgewonden, kleine Wolf, want je zit momenteel bij je papa op schoot te lurken van je allereerste flesje !!!! Toegegeven, het is opgevuld met moedermelk, maar je protesteerde geen seconde ! Je voelde de speen, voelde de warmte van de melk, en trok de logische conclusie: zuigen maar ! Voor mij betekent dat een hele verademing: op deze manier kan ik eens langer dan 3 uur van huis zonder jou, en kan een babysit jou voeden. Heerlijk gewoon.

Minder heerlijk was het gisterenavond. Was het nu de drukte van Eva’s communiefeest ’s namiddags, van alle mensen en al het lawaai ? Was het iets anders ? Papa en ik hebben er het raden naar, maar je was compleet onhebbelijk. Je was hondemoe, maar wilde niet slapen, zelfs niet in onze armen. Voor één keertje hadden we een DVD in het Nederlands gehuurd, waardoor we de film in ongeveer dertig stukken hebben gezien. Telkens opnieuw begon je te huilen. Papa is nadien zelfs noodgedwongen in het logeerbed gaan slapen om toch een beetje slaap te halen. Ik heb met je rondgelopen, je gewiegd, een boertje uit je geknepen, nog gewiegd, gezongen… En uiteindelijk viel je toch in slaap in mijn armen. In je bedje heb je dan prinsheerlijk doorgeslapen, tot zeven uur na je laatste voeding (wat nog maar 5 uur ’s ochtends was hoor).

Daarnet heb je me doen lachen trouwens. Je flesje was leeg, en bij het rondkijken merkte je me op. Meteen kwam er een uitdrukking op je gezichtje van: “Hoe kan dat nu ? Ik heb gedronken en toch staat mama ginder ? Huh ?” Het zal wel onze verbeelding zijn zeker ?

Tegenwoordig word je ’s morgens om een uur of acht wakker - ongeacht het moment waarop je eten moet hebben - en lig je in het halfduister rond te kijken en geluidjes te maken. Je slaagt er dan ook in je vanop je zij op je rugje te draaien en omgekeerd. Als ik dan half wakker denk dat je krampjes of zo hebt, probeer ik je een tuutje te geven, maar zodra je mijn gezicht boven de rand van je bedje ziet verschijnen, trakteer je me op een stralende lach en enthousiast armengezwaai, vaak nog vergezeld van geestdriftig gekraai. Het heeft wel iets, zo uitbundig begroet worden, ook al kreun ik af en toe en wil nog verder slapen.

Daarnet heb je een record gebroken, kleine kotsmuis ! Ik had je gewassen en netjes aangekleed, en wou je beneden op je ververskussen een lepeltje siroop ingieten, maar zover zijn we niet geraakt: onderaan de trap had je zowel jezelf als je mama voorzien van halfverteerde melk. Ik weer naar boven met jou, beiden gewassen en met een nieuw truitje. Nu haalde ik nog niet eens de bovenste traptrede zonder alweer prijs te hebben. Alleen had je het deze keer enkel op mama gemunt. Zal ik wel douchen. Derde keer goede keer, en nu lig je rustig te slapen. Oef.

Wat dat slapen betreft heb je dinsdag een primeur gehaald: het was stralend weer, zo’n 23°, en ik heb je met wiegje en al buitengezet. De wind wiegde je zachtjes heen en weer, en jij hebt heerlijk geslapen. Het had echt wel iets. Ondertussen heb ik je park gemonteerd, zodat je nu ook daar in kunt liggen rondkijken.

Nog een paar feiten:
- zondag woog je 6 kilogram 100 gram. Straks word je nog een dikkerdje :-p
- je hebt een voorkeur opgevat voor je peters haarstijl: van dag tot dag word je kaler…
- ik denk dat je links bent: je sabbelt heel graag op je vingertjes en de bovenkant van je hand, en dat is in 95% je linkerhandje. Ben benieuwd.
- de darmkrampjes zijn zo goed als weg, de reflux duidelijk niet.
- doorslapen is je ding nog niet.
- je nagels groeien in een recordtempo, maar als ik ze wil knippen moet papa je afleiden, want je bent een enorme wriemelaar
- handjes zijn veel lekkerder dan tuuuuuuuuuuuuuuuutjes ! Handjes handjes handjes handjes handjes handjes handjes handjes (vraag maar aan papa)

Wolfje toch… Dinsdag ben je 3 maanden geworden, en in tegenstelling tot wat altijd wordt beweerd, zijn je huilbuien niet over maar beginnen ze pas goed. Terwijl je overdag heel lief bent, uitgebreid kan liggen geluidjes maken en lachen en ook netjes slaapt, krijg je ’s avonds je kuren: je kan urenlang huilen, ook al heb je geen honger, heb je lekker warm, een verse luier, en lig je in de armen van mama of papa. Je wíl gewoon niet slapen, ook al ben je doodop. ’s Nachts slaap je gelukkig wel zonder te huilen, maar nog steeds wil je om de vier uur je eten, dus doorslapen zit er voor mama nog steeds niet in.
Groeien doe je wel, en hoe ! De eerste lading kleertjes ligt al lang weer opgeborgen, en ook je badje is al vervangen door een iets groter, losstaand babybadje. Je mooie dikke haardos ben je echter ook aan het verliezen: je krijgt kale plekken door steeds neer te liggen. Ik heb wel de indruk dat je nog helemaal blond gaat worden. We zullen zien. Als je dan ook nog die grote blauwe kijkers zou houden…

Vrijdag ben ik met je naar de osteopaat geweest, op aanraden van vele mensen, om je van die reflux af te helpen. Zijn theorie is de volgende: je hebt 28 verschillende beentjes in je schedel, en een paar gaten waar vitale zenuwen doorheen lopen, onder andere één die je hele buik bestuurt. Dat die beenderen over elkaar schuiven bij de geboorte, is algemeen geweten. Zijn principe is - en hij vond dat dat bij jou heel duidelijk te merken is - dat sommige van die beenderen geblokkeerd geraakt zijn bij de geboorte, en dat ze nu die zenuwgaten vernauwen en jou op die manier problemen bezorgen. Voorlopig merk ik nog geen verschil, maar we moeten volgende week terug, en hopelijk maakt het dan al wel wat uit. Hij duwt gewoon wat op je hoofdje, draait het in alle richtingen, trekt hier en daar… Volgens hem werkt het ook voor volwassenen, dus je mama gaat ook proberen haar reflux aan te pakken.
Je bent de laatste dagen wel wat lastig (maar dat kan van die behandeling zijn, dat had hij voorspeld), maar op je goede momenten ben je gewoon zalig: je hebt bepaalde geluidjes ontdekt, en die ga je dan ook uitvoerig demonsteren. Op die manier lig je in je ’speelnest’ - een opblaasbare band met felle bedrukking op de stof, gekregen van Gwen en Erik - ganse verhalen te debiteren, en nog het meest als we je van antwoord dienen. Heerlijk gewoon.

Deze morgen ben je opnieuw met papa onder de douche geweest: je moest toch proper zijn voor je bezoekje aan opa Jeroom en Omaly Daar heb je ook voor het eerst in je reisbedje geslapen, al duurde het wel even voor we het opgezet kregen. Samen hebben we er ook mijn eerste moederdag gevierd, en tussen al het huilen door heb je fantastisch gespeeld met opa. Blijkbaar heeft hij een komisch effect op jou, want je lachte de hele tijd en probeerde hem ook uit te leggen waarom. Jammer alleen dat we je nog niet begrijpen, want dat zou de huilpartijen ook een stuk makkelijker maken. Of wil je gewoon in de armen van mama of papa liggen ? Ik geef je geen ongelijk…

Blijkbaar had het spuitje toch enig effect op jou, want gisteren was je de hele dag landerig, en tegen ’s avonds had je lichte koorts, genoeg om je je eerste suppo te geven. Bizar, maar je vond het niet erg. Je eetlust minderde er echter niet op: half tien, en dan weer drie uur en zeven uur. Je hebt nochtans al een paar nachten min of meer doorgeslapen, dat je je laatste voeding kreeg rond middernacht, en pas om zes uur opnieuw eten vroeg. Nu ja, vroeg: erom blèrde.
Verder ben je nog steeds een schatje

Vandaag heb je je eerste vaccinaties gekregen bij Kind & Gezin. Je had er weinig last van, omdat je door de onderzoeken in je oortjes en neusje en de koude stethoscoop toch al zo verschrikkelijk kwaad was dat je het niet eens meer merkte. De kinderarts moest lachen met je rode kopje en je hortende ademhaling. Verder blijk je kerngezond, al ben je misschien een beetje naar de kleine kant. Je bent 57 cm voor 5 kilo 690. Meer moet dat niet zijn, vind ik.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik je nog geschreven heb, Wolf, maar er is dan ook niet zoveel gebeurd. Je verandert elke dag, dat wel, en telkens kan je ietsje meer. Je hebt nog steeds niet door waarvoor die kleine dingen met die vijf uitsteeksels die steeds in en uit je blikveld wapperen, zouden dienen, maar je weet ze wel te vinden als je zin hebt om te sabbelen. Soms zijn handjes gewoon lekkerder dan tuutjes, niet ?
De reflux speelt je nog steeds behoorlijk parten, waardoor je soms quasi onhandelbaar bent, en papa en ik je nog het liefst aan een haakje zouden hangen. Je zet dan voor een paar uur je keel open, en kijkt ons met zo’n zielige blik aan, alsof je ons om hulp smeekt. We kunnen niks doen, kleintje, alleen maar je wiegen en proberen sussen, en soms gewoon laten huilen tot het overgaat.
Andere momenten ben je dan weer echt de blije baby. Je kan al hele verhalen afsteken als je na het eten bij me op mijn knieën ligt, en je tongetje is dan gewoon overactief: uit dat mondje, erweer in, sabbel op een handje, smalle tong, dikke tong, lange tong, brede tong… Je bent gewoon schattig ! Ook oma en opa vinden dat, en zouden er alles aan doen om je te doen ‘vertellen’ (vreselijk woord, zegt nonkel Roeland). Eén ding staat vast: waar we ook komen, je bent het middelpunt van de belangstelling. Je bent er vandaag zowaar in geslaagd de ganse familie Rombaut (met aanhangsels) stil te krijgen, in zoverre dat oma Annemie zelfs uit de keuken kwam kijken wat er scheelde met ons.

Gisteren heb je je eerste douche genomen: veilig in mama’s armen genoot je van het warme water over je lijfje, en je probeerde altijd maar je gezichtje in het water te krijgen, zodat je je bijna verslikte. Papa kwam erbij, en je werd gewassen en gedaan, en we genoten er alledrie van. Alleen jammer dat de douche niet groter is :-p Tsja, Wolfje, voor we het beseffen zal je alleen in die douche staan, en zullen we ons deze momenten nog nauwelijks herinneren.